Zgadzam się.
Rozpad US w mojej ocenie byłby katastrofą dla Europy, Azji i Oceanii.

A problem jest bardzo poważny.

Wielkie wielkie dzięki.
Mam nadzieję, że Konfederaci również staną na wysokości zadania i znajdą jakieś zdjęcia.

Dzięki, ale obawiam się, że za późno na takie akcje...
Chyba, że ktoś z Warszawy mógłby się podjąć tego zadania.

Walter, jak znajdziesz podeślij proszę na smednir@gmail.com.
Może uda mi się jutro rano wywołać...

Smednir wrote:


Rozumiem, że nikt nie ma?

Miłe podsumowanie Stonewalla z forum historycy.org

Drodzy Forumowicze!
Myślę, że w to sobotnie popołudnie możemy na chwilę zatrzymać się przy Panu Grzegorzu Swobodzie i naszych refleksjach związanych z jego osobą i twórczością. W odróżnieniu od mojego serdecznego przyjaciela, Piotra Narlocha, który okazał się tym razem posłańcem Tanatosa, nigdy nie zetknąłem się z autorem „Gettysburga 1863” twarzą w twarz. Tym niemniej należę do pokolenia, które rozwijało swoje historyczne pasje dzięki pisanym przez niego książkom. Drugie wydanie dzieła o największej bitwie wojny secesyjnej pochłonąłem w przeciągu kilkunastu godzin, zaczynając lekturę w jednej z sal Instytutu Historii UJ, gdzie - siedząc metr od prowadzącego zajęcia - bezczelnie czytałem opowieść o pensylwańskich zmaganiach, miast słuchać wykładu. Lektura ta dobiegła końca nad ranem dnia następnego, gdy w znajdującym się w pobliżu mojego ówczesnego mieszkania klasztorze redemptorystów wzywano na Jutrznię. Przeczytana monografia batalii stoczonej w dniach od 1 do 3 lipca 1863 r. stała się dla mnie w parę lat później inspiracją do podjęcia pracy nad własną książką poświęconą konfliktowi secesyjnemu. Chciałem być jak Grzegorz Swoboda i nawet używałem w tworzonych przez siebie tekstach związków frazeologicznych zaczerpniętych z jego prozy.

„Gettysburg 1863” wciąż sytuuje się w czołówce najwyżej ocenianych książek z bellonowskiej serii „Historyczne Bitwy”, ale prawdziwym „opus magnum” autora okazało się „Little Big Horn 1876” – praca iście benedyktyńska, wykuwana przez dziesiątki lat na przekór panującym w Polsce i w świecie trendom światopoglądowym. Jestem historykiem i człowiekiem pióra, który zajmuje się na co dzień epoką przedstawianą przez Grzegorza Swobodę. Nie należę do apologetów George’a A. Custera i nie końca zgadzam się z interpretacją dziejów, zaproponowaną przez zmarłego niedawno twórcę, ale dzięki przebogatym zbiorom amerykanistycznym niemieckich bibliotek, z których korzystam i od których zaczynał swoją przygodę z tym tematem również sam Swoboda, wiem, że zmagania nad Potokiem Tłustej Trawy wciąż przynoszą nowe książki, pisane nie tylko w USA, ale również w innych państwach. Tym samym z pełnym przeświadczeniem mogę stwierdzić, że owoc starań Polaka stanowi absolutny w skali globalnej nr 1, jeśli chodzi o literaturę koncentrującą się na tytułowej bitwie. Z wielką satysfakcją odnotowałem przy tym, że w 2017 r. Bellona wydała poszerzoną i uaktualnioną wersję monografii, którą sam autor nazwał dziełem swojego życia. Ta nowa wersja długo czekała, abym znalazł czas na jej lekturę. Gdy rozpoczynała się nękająca nas wciąż pandemia, znalazłem się na przymusowym, trwającym ponad miesiąc urlopie zaległym. Dwa lub trzy dni tego urlopu poświęciłem książce tutaj omawianej. W przeciągu tego czasu ubyło mi 20 lat, znowu stałem się tym samym młodym chłopakiem, który w autobusie relacji Włocławek – Kraków z tomikiem rozpostartym na kolanach czytał z zapartym tchem o „ostatniej walce Custera”. To przeżycie szczególnego rodzaju dla kogoś, kto przekroczył już czterdziesty rok życia, doświadczył wielu rozczarowań, rozstał się z niejednym z młodzieńczych marzeń, a napisane w 2020 r. dwie nowe książki własnego autorstwa zaprawił sporą dozą goryczy.

W swoim wspomnieniu Piotr podkreślił poczucie humoru, którym zmarły był obdarzony. Ci, którzy znają literaturę przez niego tworzoną, dobrze o tym wiedzą, a szczególnie dużo rysu humorystycznego pojawiło się w niedocenianym, ale napisanym w iście porywającym stylu „Batoche 1885”. Ja jednak chciałbym zwrócić uwagę na inną cechę Grzegorza Swobody. Otóż z książek pisanych przez autora „Gettysburga 1863”, jak i z jego postawy w życiu codziennym, o której Piotr opowiadał mi w naszych prywatnych rozmowach, wyłania się umiłowanie wolności i fakt bycia wolnym człowiekiem, które charakteryzowały postać mającą wolność nawet w nazwisku. W czasach, gdy neguje się dziedzictwo Stanów Skonfederowanych Ameryki, jako reprezentant Rzeczypospolitej Polskiej Grzegorz Swoboda nie obawiał się ozdobić własnego służbowego gabinetu konfederacką symboliką. Dla mnie stanowi to wyraz dużej cywilnej odwagi naszego dyplomaty, a zarazem świadczy o wewnętrznej wolności jego osoby. Pozwolę sobie przy tym przywołać cytaty z jego książek, które w moim odczuciu najpełniej oddają światopogląd zmarłego. We wstępie do drugiego wydania „Gettysburga 1863” pisał: „Głosy konfederatów i unionistów brzmią jasno. Patriotyzm, niepodległość, wolność, naród, ojczyzna. Mówiąc po prostu – dążenie do życia po swojemu i niezgoda na to, by inni ich życie urządzali na swoją modłę. […] Dla żołnierzy wojny secesyjnej były to sprawy, którymi żyli i za które umierali. To, że dla ludzi schyłku XX w. słowa te brzmią jak puste frazesy, to nie tamtych problem, lecz ich – i społeczeństw, które ich ukształtowały”. W „Little Big Horn 1876” przywołał słowa George’a A. Custera, mające charakteryzować dowódcę znad Potoku Tłustej Trawy, a które w istocie charakteryzują także jego samego: „Gdybym był Indianinem, wolałbym być z tymi, którzy pozostają na otwartych przestrzeniach równin, zamiast poddać się zamknięciu w granicach rezerwatu, jako odbiorca błogosławieństw cywilizacji wraz z jej występkami”.

Grzegorz Swoboda był piewcą wolności i tych, którzy o tę wolność walczą – częstokroć nawet na przekór społeczeństwu, z którego wyrośli. Najpełniej tę jego postawę oddaje „Dublin 1916”, czyli opowieść o garstce bojowników, którzy w kontrze do bierności ogromnej większości rodaków poszli na samotną walkę z wielkim imperium. W miejscu tym wypada postawić jeden postulat, skierowany tak do spadkobierców autora, jak i do Bellony. Otóż książka wyżej przeze mnie przywołana została opublikowana w wersji mocno okrojonej w stosunku do oryginału. Pora spełnić jedno z życzeń zmarłego, wyrażone przez niego w wywiadzie udzielonym przed laty, tj. wydać „Dublin 1916” w pełnej postaci.

www.historycy.org/index.php?s=d1f651f1a4...92&#entry1938292

csaregiment.pl/index.php?option=com_cont...temid=24&lang=pl


Pilnie poszukuję zdjęć Pana Grzegorza (dla Rodziny), kiedy nas odwiedził w Gizynie w roku 2017/18? Możecie przejrzeć swoje zasoby i podesłać mailem?
Dzięki!

Czy ktoś na Zjazd Roczny zobligowałby się przygotować śpiewnik?

Z wielkim smutkiem chciałem Was poinformować, że zmarł Pan Grzegorz Swoboda.
Wspaniały człowiek, autor Gettysburga 1863, w mojej opinii najlepszej książki o wojnie secesyjnej która ukazała się w Polsce.

Miałem okazję Go poznać w NYC w 2012, kiedy jechałem na 150-lecie bitwy pod Sharpsburgiem. Pamiętam na jego biurku w konsulacie flagę Konfederacji... Odwiedził nas w 2013 podczas 150-lecia bitwy pod Gettysburgiem, przyjechał również do Gizyna...

Wspaniały, niesamowicie serdeczny i mądry człowiek.

Bardzo, bardzo przykra wiadomość... (

Niestety NIE działa.
Poza garstką ludzi, mało kto jest tu w stanie wejść, bo niestety programy antywirusowe nie wpuszczają.
Jest to jeden z powodów dlaczego strona wymiera i nie nadąża za fb.

Jestem za jej modernizacją, nie tworzeniem nowej.
Zdecydowanie jestem za tym aby zachować nasze forum i napisane artykuły, ale nie w formie Archiwum, do których i tak nikt nie zagląda tylko jako otwarte działy.

Kto to ma zrobić? Za ile? Nie wiem... Nie znam się.
Szukam chętnych od x-lat, póki co nadaremnie, albo za mało aktywnie.
W każdym razie jest kiepsko, bo nawet mnie przestaje się chcieć tu zaglądać, bo i po co., skoro i tak wszyscy siędzą na fb.?

Każda pomoc mile widziana.

Słuszny apel, jeśli ktoś się podejmie tego wyzwania, z przyjemnością pomogę.

Dzięki Madziu, ale zacząłem dbać o zdrowie...

Obawiam się, że nie ma czasu na dorzucanie się do zamówienia z US.
Na jej realizację czekamy od listopada,a mają gigantyczne opóźnienia.
Zamówienie czegokolwiek niesie ze sobą ryzyko, że znów zostanie odroczone o kilka tygodni.

Niestety nie udało mi się znaleźć namiarów do Pakistańca.
Poczekam aż znów się odezwie

Dzięki Rysiu.

Muszę rozgrzebać ten kontakt i poznać szczegóły.
Póki co finalizujemy pierwszą przesyłkę z US dla naszych jankesów, druga paczka wylatuje za 2-3 tygodnie.