Ludzie
Kobiety żołnierze w szeregach wojsk Północy i Południa - Część II. Wednesday, 22 February 2012 14:41 |  | 
There are no translations available. autor: Magdalena "Madeline" Borek
Miłością panny Weisener z Alabamy, córki bogatego plantatora, był prawnik E. L. Stone, którego nie akceptował jej ojciec. Kiedy Stone przyłączył się do armii Konfederacji, Weisener pod pretekstem dostarczenia zaopatrzenia dla oddziału pojechała do Tupelo w Missisipi, gdzie stacjonował jej ukochany. Tam wzięli sekretny ślub, a potem dziewczyna została żołnierzem w jego regimencie. Były też kobiety, takie jak na przykład wspomniana już Mary Ann Clark, które zaciągnęły się do wojska, aby się zdystansować od domowych problemów czy osobistych tragedii. Dwunastoletnia dziewczynka używająca pseudonimu Charles Martin uciekła od swoich rodziców, aby zostać doboszem. Kilka kobiet wstąpiło do armii, aby uciec przed prostytucją czy złą reputacją. Ubogie farmerki, imigrantki i kobiety z klasy pracującej zaciągały się dla pieniędzy. Niektóre jednak pochodziły z dobrych rodzin, miały ukończone szkoły, a nawet należały do wyższych sfer.
|
|
|
Wojna była niemalże idealną sytuacją dla kobiet, których rodziny nie akceptowały ich wybranków. Mary Owens z Pensylwanii była jeszcze uczennicą, kiedy uciekła ze swoim kochankiem, którego nie lubili jej rodzice. Para pobrała się, a potem oboje zaciągnęli się do kawalerii. Mąż Mary zginął na jej oczach w pierwszej bitwie, ale dziewczyna służyła jeszcze przez osiemnaście miesięcy.
Kobiety walczyły w wielu bitwach i kampaniach od początku wojny secesyjnej aż do jej końca, po stronie Północy i Południa. Były obecne zarówno na wschodnim, jak i na zachodnim teatrze tego krwawego konfliktu. Służyły w piechocie, kawalerii, a nawet w artylerii. Bywały ranione, okaleczane i zabijane w akcji. Cierpiały w szpitalach i więzieniach. Sięgały po oficerskie szlify, ale też rodziły dzieci. Najczęściej miały po dwadzieścia kilka lat, ale było wśród nich także sporo nastoletnich dziewcząt. Zeznania ich towarzyszy broni nie pozostawiają wątpliwości co do ich efektywności na polu bitwy. Dzięki zachowanym listom, pamiętnikom, dokumentom i artykułom prasowym możemy się dowiedzieć wiele na temat tego tak, wydawałoby się, wątpliwego zjawiska, jak XIX-wieczna kobieta walcząca w mundurze żołnierza w regularnej armii.
Dla niejednego z nas przygoda z wojną secesyjną rozpoczęła się od serialu „Północ – Południe”. Dziś, w drugą rocznicę śmierci Patricka Swayze, chciałabym z jego pomocą zajrzeć za kulisy tej wspaniałej produkcji. Poniżej przytaczam fragment książki „The Time of My Life”, którą odtwórca roli Orry’ego Maina napisał wspólnie z żoną. Publikacja nie jest dostępna na naszym rynku, więc mam nadzieję, że przetłumaczony przeze mnie fragment tym bardziej ucieszy wszystkich miłośników serialu. Uzupełnieniem tych wspomnień jest kilka akapitów (zaznaczonych gwiazdką) z biografii Patricka Swayze – prawdziwego Południowca urodzonego w Teksasie.
Niniejszy artykuł ma na celu opisanie szlaku bojowego pułkownika Włodzimierza Krzyżanowskiego oraz dowodzonych przez niego jednostek, ze szczególnym uwzględnieniem 58 Pułku Piechoty z Nowego Yorku, znanego jako „Legion Polski”. Ponieważ nie jest to artykuł naukowy, zrezygnowałem z opatrywania go przypisami, pozwalając sobie podać literaturę, z której korzystałem przy pisaniu poniższego artykułu.