Teeth dullers („zębołamacze”), floor tiles (klepki podłogowe), worm castles (robacze twierdze), death bells (dzwony pogrzebowe), white-oak chips (dębowe zakąski) – takich barwnych określeń używali żołnierze w odniesieniu do podstawowej formy pieczywa wojskowego – sucharów, zwanych potocznie hardtacks.

Niektóre partie sucharów miały wiele lat, najstarsze pochodziły jeszcze z czasów wojny z Meksykiem (1846–1848). Nic więc dziwnego, że często posiadały dodatkowe źródła protein w postaci larw i innych robaczków. Jak to humorystycznie ujął jeden z żołnierzy, „od tygodni jedynym mięsem, które mieliśmy, było to obecne w sucharach”.

Rekonstrukcja historyczna skupia się zazwyczaj na odtwarzaniu rzeczy materialnych.
Niektórzy żartobliwie określają nasze hobby jako modelarstwo w skali 1:1, inni mówią o „tworzeniu sylwetek” żołnierzy, lekarzy, kucharzy, kupców z dawnych czasów.
Pracuje się na materiałach namacalnych – wykopaliskach, eksponatach, fotografiach. Rzeczy niematerialne schodzą na drugi plan. A muzyka przeważnie znajduje się na szarym końcu.

Ta przykra skądinąd sytuacja bierze się również stąd, że człowiek XXI wieku jest amuzyczny. Chociaż głośniki emitujące muzykę są w wielu miejscach, to my sami nie potrafimy śpiewać ani grać. Robią to za nas urządzenia: telefony, komputery, odtwarzacze mp3 i, CD, radioodbiorniki. To one uczyniły nas muzycznymi analfabetami.