autor: Łukasz Niewiński

Walery (Walerian) Sulakowski¹ był weteranem węgierskiej Wiosny Ludów², a z zawodu inżynierem. Po upadku rewolucji osiadł³ w Nowym Orleanie. W maju 1861r rozpoczął organizację 13 (potem przemianowanego na 14) ochotniczego pułku piechoty Luizjana⁴. Był to jeden z dwóch pułków Brygady Polskiej, którą tworzył Kacper Tochman. Do służby Południa przeszedł w stopniu pułkownika we wrześniu 1861r. z nominacją datowaną na 15 czerwca. Wojna związała losy pułkownika z osobą generała majora Johna B. Magrudera. Przydzielony do jego jednostek, pozostawał z nim prawie do końca walk. Z Luizjany przeniesiono Sulakowskiego wraz z jego żołnierzami na wschód do Wirginii⁵, gdzie 3 października 1861r, rozkazem nr 89 otrzymał nominację na dowódcę 7 brygady w korpusie Magrudera. Brygada składała się z 10 i 14 pułku piechoty z Luizjany⁶. W Wirginii przebywał fortyfikując pozycje konfederackie na linii Yorktown – Warwick do 15 lutego 1862r., kiedy to pominięty przy awansie złożył rezygnację. Następnie udał się do Nowego Orleanu i tam zamieszkał do końca lata 1862r. Tymczasem po kampanii na Półwyspie został przeniesiony na zachód i gen. Maruder (po bezsensownym rozkazie ataku, wydanym przez generała Lee, na silnie umocnione pozycje federalne pod Malvern Hill – 1 czerwca 1862r. Rozkaz ten Magruder zakwestionował i to stanowiło bezpośrednią przyczynę jego odwołania).